...że jeden z tych pędraków, to Ty (?) Stawiałbym na tego po prawej. Na prawo od wartowni biegła ścieżka wzdłuż Białej i ogrodzenia jednostki. Płot był mocno dziurawy i okoliczna dzieciarnia wdzierała się na teren wojskowy, by bawić się na urządzeniach placu ćwiczeń, dość niemrawo przeganiana przez wartowników. (Lata 60-te). Zapamiętam surową lekcję na temat granic Śląska i Galicji w naszym mieście. Dzięki :)

Tę nadrzeczną alejkę pamiętam (także lata 60.) z innej przyczyny. Rosły wzdłuż niej wielkie kasztanowce i wczesną jesienią sypały się z nich w wielkich ilościach piękne, dorodne kasztany. To było najlepsze miejsce w B-B dla zbieraczy kasztanów! Poszedłem tam w zeszłym roku odświeżyć wspomnienia, niestety, ulica przy której jest brama do wojska kończy się ślepo, zamykają ją jakieś zabudowania i w ogóle nie ma dostępu do rzeki... Czy nasza alejka jeszcze istnieje?

Na szyldzie nad sklepem rzeźniczym z trudem odcyfrować się da: S.NEIGER... Powojenny tor przeszkód wiódł uliczką o nawierzchni gruntowej pomiędzy ceglanym murem Koszar (z jedną obitą deskami bramą!) i trawiastą skarpą Białki. Przejście tamtędy do Lasku Strzygowskiego było ogólnie dostępne, podobnie jak ćwiczenie każdego, kto tylko chciał, na torze przeszkód. Dla wejścia na teren Koszar, należałoby pokonać wysoki mur lub bramę! Teren ten stał się niedostępny po zbudowaniu budynków wojskowych wzgl. Żandarmerii Wojskowej: przy ul. Bardowskiego (byłej Poniatowskiego) i na południowym zapleczu Koszar - skraju Lasku Strzygowskiego - gdzieś pod koniec epoki PRLu. Stan obecny? Proszę sprawdzić na Google Earth, Zumi lub geoportal.gov.pl!

Jak będziesz w Bielsku, to zaparkuj sobie gdzieś koło Gemini, przejdź ulicę ku jednostce, potem wzdłuż Białej. Znajdziesz się w krainie dzieciństwa i kasztanowych zbiorów. Od ul. Bardowskiego tam nie dojdziesz. Zatarasowali. Pzdr.

Czasami najprostsze rozwiązania są najlepsze - takie jak Twoja podpowiedź, więc dzięki. Nigdy wówczas nie wchodziłem w tę alejkę od "tylnej" strony, więc i teraz poszedłem jak "koń dorożkarza". Dodam, że dla dziecka ze Wzgórza jazda na Leszczyny to była prawdziwa wyprawa - tramwajem i jeszcze kawał pieszo. Cóż, wspomnienia... Pozdrawiam!

Chciałem prosić o kontakt. W tamtym rejonie na końcu ulicy ówczesnej Poniatowskiego mieszkała moja rodzina, w budynku Policji Konnej. Chciałem porozmawiać, może dowiedziałbym się czegoś nowego.

Halo ~Kruchy, oto mój adres: nc-korzenal@netcologne.de Pozdrawiam - ak

Padły tu nazwiska Sąsiadów, zapomnianych przez "Boga i ludzi", ale nadal wspominanych przez tych - co Ich znali: Żydów Neigera i Ebla, policjanta konnego Patana, Aleksandra "Topusia" Köhlera, Augustę Hönigsmann... Losy Ich choć różne, to nieodmiennie tragiczne - naznaczone piętnem bestialstwa ludzi tamtych, przecież odmiennych okresów! Rzeźnik Neiger odebrał sobie życie nie potrafiąc się pogodzić z faktem dyskryminacji rasowej z rąk Niemców - ludzi quasioświeconych; Sklepikarz towarów kolonialnych Ebel padł ofiarą Holocaustu niemieckiego, policjant Patan został zamordowany przez Sowietów w nieznanym czasie i miejscu (nie ma Go wśród pogrzebanych w Miednoje!), 16-letni "Topuś" zginął z rąk sowieckich wywieziony do obozu na Kaukazie, ok. 70-letnia p. Augusta - żona wielce zasłużonego Radnego socjalistycznego Franza Hönigsmanna, zginęła niczym w kacecie w Obozie Pracy w Łambinowicach...

Witam, szukam informacji na temat kamienicy nr 4 przy ulicy Bardowskiego dawnej Poniatowskiego. Ponoć była w niej fabryka czekolady - tak mówił nieżyjący już niestety starszy Pan, który był mieszkańcem tej kamienicy. Być może ktoś ma zdjęcie budynku w czasach świetności. Będę wdzięczny za każdy wątek w tej sprawie.

Shukam kontakt z meszkancami kamenicy Kosciuski, 13

Kontaktu nie mam, ale pamiętam nazwiska z lat 60.XX w: Łukasiewicz (parter), Hurynowicz (pietro), a i jeszcze p.Jola (poddasze?)

Rodzina Łukasik, Elzbieta Łukasik i Michał Łukasik