No cóż: po tych pięćdziesięciu dwóch latach ulicę Sobieskiego pokrywa dobrej jakości asfalt, a po stronie Wału Szwedzkiego doczekaliśmy się chodnika europejskiej jakości. Parking przed sklepem Sobieskiego Nr 130 wypełniony – jak wszędzie samochodami, a widok na budynek Nr 132 byłej Harcówki przesłaniają wielkie reklamy – też jak wszędzie; na szczęście pozostał nam ten olśniewający widok z górki na Św. Stanisława – Biskupa i Męczennika!

Tego zdjęcia nie przewidywałem opublikować na łamach „Beskidii” – obawiając się możliwej reakcji ze strony wrażliwych Pań: Alicji i jej znajomej Maryli z Rzeszowszczyzny, zbliżających się tutaj do wiaduktu kolejowego. Co tu ukrywać: niewiasty są czułe na punkcie entouragu, w tym przypadku mocno kontrastującego z ich urodą! Ale co począć z „weddy” i jego uzasadnionym zainteresowaniem nawierzchnią ulicy Sobieskiego w Starym Bielsku? Skoro więc posiadam to zdjęcie o cechach dokumentalnych z wiosny 1965 roku, przedstawiające początkowy zapewne etap modernizacji tej ulicy – a mianowicie zakładanie kanalizacji deszczowej w miejsce tzw. przykopy, poczułem się w obowiązku je pokazać osobom zainteresowanym, to w końcu także historia naszego Miasta!

Dwie są możliwości spaceru z wózeczkiem dziecięcym w Starym Bielsku wzdłuż potoku noszącego jego nazwę: nad nim, w lasku dorodnego starodrzewu, poprzerastanego krzewami, dochodzącym do obrzeża jednotorowej linii kolejowej wiodącej do Cieszyna oraz skrajem łąk i pól porośniętych zbożami, ścieżką wijąca się wzdłuż biegu potoku. Jedna i druga droga ma swoje zalety, toutes proportions gardées droga łącząca olśniewajace orle gniazda: Bobolice z ruiną Mirowa, albo pośród ostańców i lasku karłowatych sosenek, albo u podnóża tych ostańców… My tym razem wybraliśmy wariant górny, z którego poprzez wczesnowiosenne, nieporośnięte jeszcze krzewy obserwować możemy niedzielnych spacerowiczów, zażywających pierwszego wiosennego słoneczka na drodze wzdłuż Potoku Starobielskiego, wokół nich ruń pól rozciągających się aż po zabudowania wiejskie wokół Św. Stanisława. Tylko patrzeć – i tu zakwitną pierwiosnki, zawilce i kaczeńce – nastąpi pełna idylla!

W niemal tym samym miejscu pół wieku później: wózeczkiem tu nie wjedziesz: na górze po prostu brak choćby najwęższej dróżki poprzez gąszcz zarośli – chyba że zdecydujesz się pojechać … torowiskiem kolejowym! A na dole, na odrolnionych gruntach zabudowa jednorodzinna dotarła do samego potoku, wzdłuż którego rozciągają się ogrodzenia siatkowe; dawnej romantycznej dróżki nie widać, jakieś tam wysypiska, zwały ziemi, może też zarosła chaszczami… Tak bliska sąsiednim ludnym osiedlom mieszkaniowym naturalna enklawa zieleni, praktycznie stała się tylko fragmentarycznie i z wielkim trudem dostępna, zamiast być miejscem rekreacji dla całych rodzin – jak było pół wieku wcześniej! Można by odnieść wrażenie, że w narodzie zaginęła zupełnie myśl społeczna, a działania społecznikowskie stały się anachronizmem. No bo gdzie jest miejscowy, starobielski samorząd mieszkańców, gdzie radni miejscy, gdzie wreszcie odpowiedzialni za harmonijny rozwój Miasta i zagospodarowanie przestrzenne funkcjonariusze publiczni? Co oni w ogóle robią? Głos wołającego na puszczy…

Komentarze