To już nie Równica, tylko ta malownicza, wypatrywana przez Alicję Orłowa, z jej ujmującymi widokami pasma Czantorii i Soszowa. Nie dla nużącej drogi, wiodącej od Równicy przeważnie przez lasy mieszane, z rzadkimi tylko punktami widokowymi, ścieżką naprzemian kamienistą i błotnistą, się tu wędruje, tylko dla tego jednego jedynego, porażającego powietrznością i urodą widoku! To zadziwiające, z jaką łatwością Alicja, ta urodzona w Warszawie i mieszkająca najczęściej w środowisku miejskim dziewczyna, w którym nie była kultywowana turystyka górska, poruszała się po górach, i to nie tylko po łagodnym – jak już wiemy „powstałym z uśmiechu Stwórcy” Beskidzie Śląskim, ale także Wysokim, a nawet po Tatrach Zdarzało się, że strome stoki na których ja „pękałem” (co prawda – objuczony plecakiem!) – ona potrafiła pokonywać śpiewająco, niemal biegiem! Zdjęcie wykonane samowyzwalaczem ze statywu imadełkowego.