Podejrzewam, że o więcej szczegółów można zapytać wnuka Pani Rozalii, znanego mi osobiście Józefa Pukowskiego juniora, członka Speleoklubu Bielsko Biała, syna Józefa Pukowskiego seniora (1921-2011)

Jerzy Pukowski senior (1921-2011)- więzień "Dołka" na bielskim Gestapo, Polizei-Ersatz-Gefängnis Myslowitz, KL Auschwitz I. Stammlager, KL Ravensbrück i Aussenkommando tegoż obozu pod Berlinem - a ponadto wspaniały człowiek, społecznik, aktywny członek Koła Grodzkiego PTTK w B-B! Poznałem Go prowadząc wycieczkę krajoznawczo-szkoleniową Koła w Orlich Gniazdach w latach osiemdziesiątych/dziewięćdziesiątych, zaimponował mi znajomością Jury: pokazał mi malownicze przejście Bobolice-Mirów u stóp ostańców - którego ja nie znałem! Potem przypadkowe spotkanie w przedsionku Probostwa Katedry - zapoznanie się i ciekawa wypowiedź o to, który z obozów w których był uwięziony - był najgorszy: "Chyba jednak Mysłowice!" - czyli pierwsze miejsce dłuższego uwięzienia mojego Ojca... Kiedy po zakończeniu wspomnień "Cień Ojca" przystąpiłem do pisania kontynuacji: "Śladami Ojca - powrót do Mysłowitz" - odszukałem Jego adres i przeprowadziłem szczegółowy wywiad o tym Policyjnym Więzieniu Zastępczym, i o Jego drogę życiową, pasjonujące! Mówił chętnie, kompetentnie i wyczerpująco - z Jego Matką Rozalią byłoby to zupełnie niemożliwe! Pożyczył mi monografię więzień Rejencji Katowickiej, w której odnotowana była śmierć Jego Ojca Czesława... Po oddaniu książki więcej Go nie spotkałem - już wtedy nie wychodził z domu i skazany był na pomoc Syna. Wiadomość o Jego śmierci mną wstrząsnęła - choć nie był przecież już młody, ale ileż miałby jeszcze do opowiedzenia! Niech spoczywa w spokoju, pokój Jego duszy, wraz z Rodzicami i ukochaną Siostrą Charlottą... Dziękuję Ci bardzo "bartekkaszuba" za niezwykle cenne zdjęcie i wpis! Masz może zdjęcia i dane pozostałych członków tej Wspaniałej Rodziny? Pozdrawiam - KLK

Dziękuję Ci "bartekkaszuba" za te dwa zdjęcia; przyznaję, że wykonana zapewne przez niedawno zmarłego polskiego Häftlinga Wilhelma Brasse fotografia Charlotty bardzo mnie wzruszyła... A więc zmarła w maju 1943 roku, niedługo po Ojcu Czesławie, Pan Jerzy powiedział mi że na dyzenterię, mogli Niemcy tę potworną w warunkach obozowych chorobę nazwać eufemicznie "Durchfall". Jedyna pociecha, że w tej najcięższej chwili była przy niej Matka, podobnie jak przy śmierci Jej Ojca Czesława w mysłowickiej Celi Szpitalnej Nr 3 (24.01.1943!), obecny był Syn Jerzy... Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam serdecznie, KLK

tytułem uzupełnienia informacji podanych przez autora tekstu i fotografii. Ponad 10 lat byłam sasiadką pani Rozalii Puksowskiej i z gronem znajomuch do dziś zachowujemy tą rodzine we wdzięcznej pamięci. Od pani Rozalii i jej syna Jerzego dowiedzieliśmy się bardzo ciekawych rzeczy o losach rodziny w okresie poprzedzjącym wybuch wojny i w czasie okupacji. Ogladaliśmy ocalałe fotografie. Córka Charlotta była piękna i utalentowaną dziewczyną. W okresie 1938-39 występowała na deskach amatorskiego Teatru Ludowego jaki w Domu Katolickim prowadził Kś.Władysław Mączyński. Syn Jerzy marzył aby zostać archeologiem lub podróżnikiem.Wojna przekreśliła te plany. Pani Rozalia do końca nie mogła się pogodzic z tym że osoba kś.W.Mączyńskiego aresztowanego przez Gestapo i straconego w obozie zagłady została skazana na zapomnienie przez Bielszczan, a człowiek odpowiedzialny za tragiczne losy wielu Polaków i rodzin żołnierzy WP - senator Rudolf Wiezner uniknął kary i szczęśliwie w gronie nazistów mieszkał w Austrii oddając hołd Autriakom wcielonym do Wehrmachtu. Ciekawostką jest to, że bodajże w 1950 roku z panią Rozalią nawiązała kontakt Zofia Nałkowska. Autorka Medalionów zanotowała tragiczną historie rodziny Pukowskich i pobyt w obozach zagłady. Syn Jerzy Pukowski również był wspaniałym człowiekiem i bardzo skromnym. W 1979 r kiedy przystąpiono do budowy osiedla Śródmiejskiego ważyły sie losy popadającego w ruine Domu Żołnierza gdzie przez kilka lat mieścił sie Dom Kultury.Wówczs w 1979 roku w 40 rocznicę wybuchu II wojny światowej z inicjatywy gen.Boruty-Spiechowicza zawiązał się Społeczny Komitet na rzecz Odbudowy Domu Żołnierza. Pan Jerzy bardzo aktywnie włączył się do pracy w/w komitetu i skupił sporo ludzi opowiadających się za odbudową DŻ. Nie zapomne delegacji jaka w 1983 roku udała się z BB do gen.Oliwy - wówczas objął stanowisko w Ministwerstwie Administracji i Gospodarki Terenowej. W naszej obecności czytając postulaty mieszkańców i kombatantów dot. odbudowy DZ oznajmił,że Dom Żołnierza w BB zostanie odbudowany. Pan Jerzy aktywnie działał w PTTK ale warto pamiętać, że należał do grupy inicjatorów tworzenia żywieckiego Parku Krajobrazwego. Pani Rozalia nie kryła dumy ze swoich wnuków. Wnuczka Mirosława jest wspaniałem lekarzem i gastrologiem. Obecnie mieszka w Zakopanem. Wnuk Jurek realizuje swoje hobby tj. badanie jakiń i grot. Cudowni ludzie i warto o nich pamiętać.

Dopiero dziś, po przeczytaniu niezwykłego wpisu Pani "maria", mogę Jej za niego podziękować! Myślę, że cała ta Rodzina: p.p. Czesław, Rozalia, Charlotta i Jerzy zasługują na upamiętnienie nazwą którejś z wybitniejszych ulic lub placów naszego -jakże ubogiego w tak piękne postaci Miasta! Podobnie zresztą jak p. Adolf Folwarczny - zabity w obozie oświęcimskim za wzniesienie na apelu okrzyku: "Jeszcze Polska nie zginęła!" Co się musi stać w tym naszym "grajdole" aby miejscy oficjele to zauważyli?