To początek naszego niedzielnego spaceru w Wapienicy; po opuszczeniu autobusu na przystanku przy łuku Jaworzańskiej, niespiesznie podążamy ulicą Zapora w kierunku Kopytka, mijając właśnie z prawej skupisko niedawno zbudowanych domów jednorodzinnych, dominującego wtedy typu „blockhaus”. Daleko jeszcze, bo kilkanaście lat, do nadejścia sławetnej epoki „gargameli” – nie wspominając już „rezydencji z katalogu MURATORa”, nie buduje się też już teraz przetrzebiona przez Hilarego Minca „prywatna inicjatywa”, lecz klasa średnia, zmuszona do tego koszmarną sytuacją mieszkaniową w naszym Dwumieście. Nie żeby w B-B niczego w tym czasie nie budowano: i owszem: powstało kilka tzw. osiedli robotniczych ZOR – tyle że nie dla Bielszczan, lecz głównie dla włościan z zalanych terenów Jeziora Goczałkowickiego i Żywieckiego oraz ostatnio kolosalne osiedla Złote Łany w Białej oraz w Bielsku: Piastowskie, Kopernika, Wojska Polskiego, Beskidzkie i Karpackie – dla ściągnietych z całej Polski pracowników nowych lub rozbudowywanych fabryk, zwłaszcza zaś tzw. „dziopakowców” dla Fabryki Samochodów Małolitrażowych. To wtedy nasze skromne, lecz zasobne Dwumiasto utraciło ostatecznie i zapewne bezpowrotnie, swoją schludność, czystość, porządek i ład przestrzenny… Z lewej strony dopiero co chyba wyasfaltowanej ulicy Zapora którą podążamy, niewidoczna jest zabudowa, choć wiemy – że właśnie tam, w pasie agrokultury przerośniętej jakby poprzecznymi językami starodrzewu – aż po lasek okalający Wapieniczankę, nadal z rzadka rozmieszczone są typowe gospodarstwa wiejskie i nadal sielsko tam jest, anielsko. Stąd tam właśnie poszukamy celu dla tej naszej wyprawy, a zaniepokojona jakby trochę Usia zda się nawoływać: „Nie marudźże – tato!”