„Kiedy wczesnozimowa aura smęci nas swoim chłodem i pluchami, …” – było przeciez już coś takiego, było! – wykrzyknie uważny Pasjonat „Beskidii”, no i muszę Mu przyznać rację! Było – choć ubiegłoroczną jesienią, której także nie cierpię, bo to nie tylko wypominane „rozkosze”, ale i ten gwałtownie skracający się dzień… Nie wspominając już, że w razie konieczności jazdy autem o napędzie dieslowym po mroźnej nocy, bestyja lubi sobie po prostu z cicha pęk stanąć, mimo specjalnych dolewek do ON! Dla zapomnienia tych przykrości – przenieśmy się zatem ponownie do lata 1959 roku i spójrzmy z małego kamieniołomu u skraju Lotniska w Aleksandrowicach na panoramę kamienickich pól „malowanych zbożem rozmaitem, wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem” jak daleko wzrok siega: od wschodu po zachód i od nas w kierunku południowym – po skraj lasu porastającego podnóże łańcucha naszego Beskidu domowego… Co prawda, charakterystyczna polana ze Schroniskiem PTTK na Dębowcu po lewej, znalazła się poza zdjęciem, za to dobrze widać końcowy przebieg okolonych starodrzewem ulic Karpackiej i jej odnogi Jazowej, a zza kępy drzew przy Skarpowej wyłania się część wcinającej się w las starej Strzelnicy Wojskowej – gdzie teraz ogródki działkowe. Skarpowa zaś po przecięciu Potoku Zimnej Wody i Rucianki kończy się w lesie podgórskim należącym już do Wapienicy na prawym skraju zdjęcia; wszystkie te ulice zaś, to raczej dróżki wiejskie, biegnące po rzadko zabudowanym terenie o charakterze sielsko-anielskim – który z tej naszej wysokości podziwiać możemy, niczym z lotu ptaka… I dla tego urzekającego widoku nie trzeba nam było, zanim zniszczyła go niezdarna łapa cywilizacji, jechać zaraz do Austrii czy Szwajcarii, mieliśmy go o koci skok. „To se ne vrati – Pane Havranku...”