Myliłby się ktoś sądząc, że jeleśniańscy górale to bezbożnicy ciągnący ino do tej karczmy; nie, nie – to pobożny ludek: i do tańca, i do różańca, nie skąpiący naszemu Dobremu Panu świeczki! Miejscowość znana w świecie zwłaszcza ze swojej unikatowej Starej Karczmy, której pierwociny datowano na XVII wiek, posiada przecież wielce szacowny zabytek o datowaniu jeszcze wcześniejszym, a mianowicie powstały na zgliszczach drewnianego kościółka z 1584 roku, murowany kościół pod wezwaniem św. Wojciecha, zbudowany ze składek parafian po roku 1618 przez proboszcza ks. Wojciecha Gagatowskiego! Wtedy też powstała tam samodzielna parafia, a rozbudowywany etapami od XVII wieku kościół: najpierw prezbiterium, kruchta i trzy nawy w stylu barokowym, wreszcie w XVIII wieku otrzymał dwukondygnacyjną wieżę na planie kwadratu, z hełmem w postaci cebulastej kopuły z wysmukłą latarnią. Wnętrze kościoła o wystroju rokokowym, z wystawnym ołtarzem głównym z 1790 roku, w którego górnej części, po środku gierowanego belkowania spoczywającego na obustronnych kolumnach, prześwietla okrągły witraż z wizerunkiem Patrona świątyni, coś pięknego!.A już te zabytkowe sprzęty: dębowe konfesjonały i drzwi, ławki, feretrony, kropielnice, chrzcielnica, obrazy, rzeżby, ambony – wszystko miejscowego pochodzenia, znanego od zawsze z drzewiarstwa i hojności ludu! I my tam byliśmy, podziwialiśmy i … co się dało fotodokumentowaliśmy. Zaś każdy sceptyk spojrzawszy na zdjęcie archiwalne z 1972 roku, przedstawiające skromne, rzemieślnicze otoczenie imponującego Kościoła Św. Wojciecha przyzna, że w niczym nie przesadziłem sławiąc ambicję i hojność tutejszych mieszkańców…