Tę spoglądającą z umiarkowanym optymizmem w obiektyw Alfredowego Box-Tengora 6x9 siedmiosobową grupkę osób w zróżnicowanym wieku, udało mu się sportretować w niekorzystnych warunkach domowych, dzięki migawce na czas – stąd pewna nieostrość, no i dzięki szczodrości Mamy, która darowała mu ostatnią rolkę filmu! Stało się tak, że po aresztowaniu Ojca przez Gestapo w październiku 1944 za odmowę podpisania Deutsche Volksliste, zerwali z nami kontakt – oczywiście poza Rodziną – wszyscy znajomi i sąsiedzi, za wyjątkiem tylko mieszkającej na 1. piętrze rodziny Hönigsmannów: 76-letnią Augustą (siedzi w środku!), jej córką 45-letnią Hildą (stoi za nią) i nieco młodszą córką Helą Hamerlak (obok niej), a także nieobecną na zdjęciu 20-letnią żoną Janką syna Romana służącego w Wehrmachcie; pan domu Franz Hönigsmann, sławny  (6 wzmianek w Monografii B-B!) bielski radny socjalistyczny już nie żył od kilku lat. Obok Heli stoi 57-letnia Julia Olekrzysin-Czauderna mieszkająca vis-a-vis Hönigsmannów, syn jej poległ nie tak dawno jako lotnik Luftwaffe – pokazała nam jego piękny mundur wyjściowy zanim go spaliła przed przyjściem Rosjan, pierwsza z lewej 19-letnia Rózia Gola-Klimczak z Czechowic – jedyna obok nas Korzeniowskich: Walerii (42 lata) i Konrada (9 lat) Polka. Z całej tej grupy nikt nie miał powodu uciekać przed Rosjanami – przecież z pewnością nie Polacy, a także zadeklarowani antyfaszyści Hönigsmannowie, dużo też sobie obiecywaliśmy po mężu p. Heli Hamerlak, znającego dobrze język rosyjski z czasów niewoli podczas I. Wojny Światowej, no i w dodatku – jak to u kolejarzy, ponoć … komunizującego! Niestety – usiłując obronić Jankę przed masowym gwałtem sołdatów sowieckich, doznał zawału serca… Jeszcze taka osobliwość bielska: z całej rodziny Hönigsmannów język polski znali tylko Franz i Roman, który po wojnie wylądował w wojsku polskim w Anglii… Gorzej stało się z kobietami tej rodziny: Jankę porwali Sowieci, zaś seniorkę rodu Augustę z obiema córkami wysiedlili tak jak stały polscy milicjanci, najpierw do Obozu Pracy u Korna („Silam”), panią Augustę która usiłowała prosić o pomoc Mamę na naszym 3. piętrze, pobił nahajką jeden z milicjantów, a gdy Mama zbiegła ze schodów wołając: „Co pan wyprawia?” odpowiedział: „To przecież Niemka, niech pani zobaczy co oni mi zrobili!” i odsłonił na lewym przedramieniu numer oświęcimski. Na to Mama: „Ale to przecież nie ta pani, ona była antynazistką i pomagała nam kiedy Gestapo aresztowało mi Męża!” Na co on: „Jak się pani nie podoba – to panią też zaraz możemy zabrać!” W obozie u Korna działy się straszne rzeczy, czego byliśmy świadkami dostarczając naszym przyjaciołom coś do zjedzenia: od ogrodzenia kolczastego odgonił nas może szesnastoletni półumundurowany wyrostek, wołając do Mamy: „Pójdziesz precz, bo zaraz też tu trafisz!”, potem dowiedzieliśmy się o znęcaniu się nad uwięzionymi nieszczęśnikami, wśród których z całą pewnością nie było hitlerowców – ci przecież wszyscy zbiegli! Na porządku dziennym bicie, głodzenie, gwałty na dziewczętach… Próbowaliśmy interweniować, Hildę która trafiła do obozu w Oświęcimiu (!) i potem Jaworznie udało się uwolnić, także Helę, gorzej z najstarszą Augustą, która trafiła do obozu w Łambinowicach. Znakiem jej śmierci w tym obozie było spadnięcie i rozbicie się na wpół jej lustra, które powiesiliśmy w przedpokoju jesienią 1945 – już po wyrzuceniu nas przez LWP z mieszkania przy ul. Kościuszki… Patrząc teraz na Panią Augustę na zdjęciu, mam jeszcze w oczach ruchliwą staruszkę, mówiącą na ziemniaki (Kartoffeln) „Erdäpfel“ (jabłka ziemne), myjącą się prowizorycznie przez wydmuchanie wody z ust na ręce i rozcieranie jej po twarzy, no i te jednorazowe placuszki ziemniaczane pieczone na płycie kuchennej, wreszcie ostatni już wieniec adwentowy wiszący u nich w przedpokoju… Że też tę niewinną, 76-letnią niewiastę, żonę socjalisty polsko-niemieckiego, musiała trafić śmierć akurat z rąk moich rodaków? 
Tribute to:

1) Alfred Korzeniowski za autorstwo zdjęcia j jego „dopieszczenie” oraz podjęcie trudnej bardzo decyzji o publikacji;

2) Auguste Hönigsmann – wiecznie żywego wyrzutu sumienia dla nas obu i … dla naszych Rodaków.

Ta publikacja to tylko cząstka spłaty zobowiązania…