To samo miejsce po upływie zaledwie czterdziestu kilku lat, a jednak w pierwszej chwili nie do poznania: inna epoka, inny świat, dobrze się prezentujące budynki mieszkalno-usługowe, piękne samochody - choć przecież mniej ich niż zwykle, bo w niedzielę nieczynna jest filia Banku PKO SA... To z pewnością jedna z ładniejszych dzielnic B-B.

W opisie do zdjęcia archiwalnego podałem, iż za Alicją, domem wiejskim p. Tokarza i jednorodzinnym p. Gaika, na końcowym odcinku ulicy Grunwaldzkiej znajduje się niewidoczny tu dom Jandów, w którym mieszka siostra Alicji – Janina z mężem Kazimierzem (wspólnikiem znanego handlowca p. Steciaka – obaj z kresowego Sambora!) i trójką dzieci. Na zdjęciu widzimy siedzących na tarasie po stronie północnej Alę z Jasią i jej córką Jolą, zaś za prawą krawędzią ich domu widoczny jest fragment znajdującego się po drugiej stronie Grunwaldzkiej przedwojennego, trzypiętrowego Domu Podoficerskiego. Co ciekawe – po wojnie, mimo drastycznego braku mieszkań w Bielsku, ten piękny wojskowy budynek długo straszył pustymi oczodołami okien! Zwróćmy może jeszcze uwagę na sam budynek Jandów: tak mniej więcej wyglądały w pierwszych latach powojennych nowobudowane „wille” tak zwanej prywatnej inicjatywy: jakby w stanie surowym, bez balustrad, nieotynkowane – a więc ukazujące zarówno jakość użytego materiału, tj. cegły – pochodzącej często z rozbiórki lub domorosłej produkcji, jak i wykonawstwa. Widoczny tu jest niczym na dłoni efekt działania mincowskich Komisji Specjalnych i domiarów, jakimi szafowały: po prostu z dnia na dzień, na dokończenie budów zabrakło pieniędzy! Dopiero nastanie lepszych czasów: za Gierka i za wolnej już Polski, pozwoliło na ukończenie tych domów, zwykle po spłaceniu starych kredytów inwestycyjnych. I znowu z dnia na dzień – stawały się ozdobą swojej ulicy, o czym najlepiej przekonać się samemu.