Nie udało mi się - jak na razie, wykonać współczesnego zdjęcia z tego samego miejsca - jak to sprzed pięćdziesięciu trzech laty; zadowolić się musiałem zdjęciami z miejsc powszechnie (to ważne!) dostępnych. Podstawowy wniosek: przydałaby się tu fachowa konserwacja, aby zachować ten unikatowy bielski cymes dla potomności! Ale łatwo powiedzieć... No a poza tym: zamieszkiwanie tu z pewnością nie należy do rzeczy łatwych.

Za tymi oknami z prawej u samej góry - faktycznie w takiej facjatce na III. piętrze, do której wygnano Dziadków z ich mieszkania na I. piętrze, w styczniu 1946 roku zmarła w strasznych okolicznościach Babcia Zofia. Wszyscy liczyli na to, że jak Ojciec wróci z Obozu Koncentracyjnego, do którego się dostał za odrzucenie Volkslisty, On już zrobi z tym porządek! Nie wrócił i nie znalazł się w Bielsku nikt, kto przywróciłby sprawiedliwość. Stąd znam ten dom, piwnice, waszkuchnię, podwórka, balkoniki, galerie, olmaryje i stale mnie tam coś przyciąga...

Wreszcie udało się przejść magiczne drzwi z balkonu za mostkiem na klatkę schodową i z górnego balkonu wykonać - owo zdjęcie "post ante"!

Opuszczając po latach ten dziewiętnastowieczny dom, przez stęchłą dosyć klatkę schodową o wysokich, kamiennych stopniach, na I. piętrze mijamy dwoje drzwi: pierwsze do mieszkania od strony podwórka, drugie – od strony Placu Żwirki i Wigury. Jest to mieszkanie … moich Dziadków, do którego przed wojną i w czasie okupacji często zaglądaliśmy z Ojcem i Alfredem, aby zobaczyć – co tam u nich słychać. Z lewej strony nieco odnowionych drzwi do mieszkania, znajdował się dawniej żeliwny zlew z wodociągiem o mosiężnym, błyszczącym kurku, z jego boku sterczał drugi maleńki kureczek, z którego zimą Babcia wypuszczała cieniutką strugę wody – aby zapobiec zamarznięciu wodociągu. W mieszkaniu tym nie było ani wodociągu, ani gazu, tyle dobrze – że był choć prąd! Zaraz, zaraz – a gdzie babcia miała … olmaryję? Wydawało mi się, że zaraz za zlewem – ale czy tam nie było za mało miejsca? Aby wyprzedzić zapytania nieuświadomionych P.T. Pasjonatów: olmaryja, to typowa dla tamtych czasów, pomalowana na biało szafka-spiżarka zastępująca lodówkę, z szufladami przymykanymi drzwiami części półkowej. W wilgotnawej piwnicy Dziadka na parterze (!), w czasie okupacji, gdy mieliśmy zostać wysiedleni, przechowywaliśmy księgozbiory Ojca, przywiezione na saneczkach, na których u góry sadzali … mnie! Nie można powiedzieć, abyśmy z Alicją bez uczucia ulgi opuszczali tę pachnącą starszyzną i wilgocią, ciemną klatkę schodową…