Nie ma chyba potrzeby zadawania P.T. Bywalcom „Beskidii” pytań typu: „A gdzie to jest?”, skoro miesiąc wcześniej „donek” rozwiązał nam już tę zagadkę. Tym razem zdjęcie z naprawdę odległych czasów, bo szacując wiek mojej kuzynki Pidy Rakówny na jakieś dziesięć lat, mielibyśmy rok 1926, a zatem dziewięć lat przed moim urodzeniem! Zdjęcie – nieznanego autorstwa, nie pozostawia wątpliwości, że Pida jest ulubienicą swojej Babci Zofii, osoby niezwykle mizantropijnej i tetrycznej – zapewne z powodu trudnego życia i swojego wyglądu zgrzybiałej staruszki, a przecież liczyła wtedy dopiero pięćdziesiąt siedem lat! Za nimi, nieco z prawej, enklawa zieleni: maleńki ogródek pełen kwiatów, ograniczony ceglanym murem oplecionym bluszczem, ławeczka, a za nią furtka na ulicę Schodową, to azyl naszej Großmutterki. A skąd to miano? Ano, nie pamiętam, abym z nią zamienił choć jedno słowo po polsku, a przecież z jej matką, czyli babką Ojca, on z kolei nie mógł się porozumiewać w języku innym, aniżeli polskim… Współczesnemu Bielszczaninowi może się to wydawać niezwykłe, ale nie było rzadkością: za Austrii język polski był w Bielitz językiem warstw niższych, którego się wstydzono i upatrywano awans społeczny w umiejętności porozumiewania się po niemiecku...