A po upływie pięćdziesięciu czterech lat, z świadków tamtych czasów pozostał tylko jeszcze betonowy mur boczny, odgradzający były babciny ogródek od nowo założonego, wypielęgnowanego Skweru Miejskiego oraz kamienne schodki, prowadzące ongiś do furtki w ceglanym murze. Sam ogródek zaś gęsto zarośnięty jest teraz rosnącymi dziko tujami i krzewami, nie byłoby nawet miejsca do postawienia ławki; nie mamy powodów do radości…

Tak to teraz wygląda od strony ulicy Schodowej, z miejsca w którym był kiedyś ceglany mur i drewniana furtka, przez którą zaglądał do nas chłopczyk. U dołu widać mostek z balustradami nad podwóreczkiem z waszkuchnią, wyżej balkon Dziadków i wysoko z prawej okno, za którym w styczniu 1946 zmarła Babcia Zofia, opiekunka ogródka…

Najpełniejsze ujęcie ogródka Babci Zofii w osiemnaście lat po jej odejściu, możliwe dzięki temu, że dziko rozrosła roślinność jeszcze nie przesłoniła w zupełności jego powierzchnię. Na 1. planie widoczny ceglany komin z odcinkiem rury dymowej, odprowadzający dym z pieca waszkuchni, dostępnej z najniższego poziomu: zaszczurzonego minipodwórka. Dopiero na tym zdjęciu widać, jak maleńki był ten babciny ogródek, ale dzięki temu, jej dobremu gustowi i pracowitości - pięknie utrzymany, co pozostało dotąd w pamięci. Na ławce zasiada osoba nieznana nam dotąd: moja kuzynka Friedl z Neuenhagen b. Berlin, której wraz z mężem i synem udało się otrzymać zezwolenie odwiedzenia nas tego gorącego lata 1964 roku: dziewiętnaście lat po wojnie!

Patrząc na ławeczkę na tle starego, ceglanego muru, z tego punktu widzenia nawet przez otwartą furtkę nie ujrzelibyśmy tego, co ukazało się zdumionym oczom młodego księdza-wikarego, gdy po udzieleniu Babci Zofii w styczniu 1946 roku ostatniego namaszczenia, Mama wyprowadziła go tędy na ulicę Schodową. „Nigdy bym się tego nie spodziewał!” – wykrzyknął na widok Świętego Mikołaja wznoszącego się wysoko ponad kamiennym murem, wśród gołych zimowych drzew, pokrytych śnieżną okiścią. Ale i latem widok jest ładny, choć zdjęcie – aby móc coś zobaczyć ponad bujnymi drzewami, zrobione fortelem: z najwyższego balkoniku domu Dziadków!