Pięćdziesiąt dwa lata później, takim samym przedwiośniem, ten sam widok przedstawiał się tak, jak oto widzimy – czyli coś tam nieokreślonego prześwituje poprzez nieulistnione jeszcze gałęzie drzew i krzewów. Widoczną dróżką dałoby się pewnie bez większych problemów zejść od torów kolejowych, do mostku nad Potokiem Starobielskim, oczywiście bez wózeczka dziecięcego, no i raczej w stroju turystycznym

A tak to wygląda w pełni lata, widziane od torów kolejowych: chcąc zejść należałoby się przebić przez porastający dawną dróżkę gąszcz chwastów i ostów, wybujałych krzewów i samosiejek, co niemożliwe bez odpowiedniej odzieży ochronnej. O jakimkolwiek widoku na okolicę mowy w ogóle być nie może. Co prawda, w zamian pozyskaliśmy matecznik dobry dla wszelkiej zwierzyny i ptactwa, ale co dla nas, dla … ludzi? Gdyby nie opustoszałe torowisko z próchniejącymi podkładami, dotarcie do tego miejsca byłoby niemal niemożliwe, rzecz charakterystyczna: dzika przyroda dochodzi już miejscami do samych szyn! Odnosi się wrażenie braku jakiejkolwiek władzy odpowiedzialnej za tę cząstkę Miasta, pozbawionego po wojnie choć jednego nowego parku; po nas choćby potop?