Z czym kojarzyła się nasza Ojczyzna, Polska, wielkim Polakom? Wiemy, wiemy: Słowackiemu – z lotnymi w powietrzu bocianami, Wojciechowi Kossakowi – z ułanem pojącym wierzchowca, no i dziewczyną u studni, Wyspiańskiemu – z sercem dziewczęcym bijącym pod zakładką gorseta, zeszytą trochę przyciaśnie, a Mickiewiczowi – z tą poruszającą od dwóch stuleci Inwokacją… Dla mnie jednak Polska najbardziej kojarzy się z tym fragmentem krajobrazu ojczystego, który w bardzo młodym wieku udało mi się uchwycić obiektywnym okiem kamery i pokazać na tym oto zdjęciu: w słoneczny, skwarny dzień późnego lata, na zda się bezkresnych polach wapienickich, uznojonemu żniwiarzowi pomiędzy starym dębem a nami kładą się u stóp kolejne pokosy srebrzystego zboża, w głębi widać zboże już wcześniej zżęte ustawione w kopkach, niczym żołnierze na musztrze, na horyzoncie znajoma sylwetka Palenicy, za nią cień Błatni… A na pierwszym planie nieodmienny motyw malarski – dziewczyna, uśmiechnięta, lecz uśmiechem wskazującym, że żadna z niej kokietka czy latawica, bije od niej urok młodości i niewinności, z jej spojrzenia domyśleć się nawet można silnej już osobowości. Jest jeszcze i trzeci motyw krajobrazu ojczystego, o którym muszę wspomnieć: to ten skowronek na niebie! Co – nie widzisz go na zdjęciu? No to przymknij Miły Pasjonacie na chwilę oczy i wsłuchaj się usilnie, i jeżeli choć raz go w życiu słyszałeś – usłyszysz go znowu niezawodnie, zapewniam! „No, i co dalej?” – zdaje się pytać Lidia. Zachowajmy więc ten pejzaż, który w myśli odważyłem się określić „Pochwałą Polskości”, w pamięci i ruszmy za nią, aby zobaczyć, dokąd nas droga jeszcze zaprowadzi.