Nie potrafię dokładnie określić adresu parceli Dziadków Dudków przy ulicy Malczewskiego, ale jeżeli przyległa willa w której mieszkał mój młodszy kolega Zbyszek Buchta była pod Nrem 6 – wszystko się zgadza! Myślę, że Dziadek Józef, szacowny Ofensetzer czyli stawiacz pieców, po uzyskaniu prawa swojskości (Heimatrecht!), nabył tę parcelę w niemal niezamieszkałej okolicy Aleksandrowic, nie tylko na przyszłą siedzibę, ale zwłaszcza jako lokatę kapitału na przypadek nastania trudnych czasów. Parcelę ogrodzono już po Jego śmierci tuż przed I WŚ i obsadzono drzewkami owocowymi, w dolnej części – bliżej Stawów Browarnych znajdowały się grządki rodzinne, a część bliżej Malczewskiego wynajęto na uprawy – pomiędzy młodymi drzewami, Pani Sąsiadce z willi Tetmajera Nr 6. „Pani Sąsiadka” – jak wszyscy nazywali Panią Stankiewicz – wyzutą z ojcowizny na kresach wschodnich, była istną instytucją, osobą szanowaną i z autorytetem, bardzo tęskniła za stronami rodzinnymi i zwykła mawiać, że „Powróciłaby tam na kolanach” – bo chociaż tu otrzymała z rodziną ładne mieszkanie z ogrodem i nawet kawałkiem roli: „Ludzie (mówiła – ludzi!) nie są tu tacy życzliwi jak u nas!”… Z Jej okna na poddaszu w świąteczne wieczory często dochodził chóralny śpiew: „I gdy bym ja się jeszcze raz urodzić miał, to tyyyylko we Lwowie (śpiewali: Lwowi!)”, no i: „O dwunastej godzinie, wyszedłem na Lwów, wstawiłem się na winie, awantura znów! Ale mi się nic nie stało, bo żem hultaj, jakich mało. Bernardyński mijam Plac...” - i tak dalej, zwrotka za zwrotką, a co jedna to ucieszniejsza. Na zdjęciu widzimy Ją z prawej okopującą grządki, towarzyszy jej z lewej Pani Wójcik – zaprzyjaźniona sąsiadka z ulicy Kasprzaka. Pozwoliłem sobie bez niczyjej zgody zamieścić to zdjęcie i wspomnienie, jako „tribute” Rodakom wyzutym z Ojcowizny… Dziękuję Ci Wojtku za przypomnienie mi zapomnianych nazwisk!