Na pierwszy rzut oka, największa zmiana po upływie ponad półwiecza nie dotyczy budynku Pawilonu, ale zintensyfikowanego ruchu ulicznego: tego podwójnego sznura limuzyn, które po uzyskaniu zielonego światła na Wzgórzu, pędzą w kierunku Dworca PKP i dalej, na północ do Katowic lub na zachód do Cieszyna, i dalej do Europy, bez wiz i paszportów… Inny Świat! Późnej dopiero zauważymy rozrośnięcie parterowego do niedawna Pawilonu wzwyż o jedno piętro – na którym wielka sala wystawienniczo-widowiskowa, no i od strony ulicy Sienkiewicza – o drugie piętro z częścią administracyjną i zapleczem; nadbudowę zakończono w znamiennym roku 1989, a więc w okresie Wyborów Czerwcowych! Za Pawilonem widać narożny historyzujący budynek notariusza Michla z hełmem w postaci wieżyczki i dalej drzewa ogrodu przed willą wielkiego przedsiębiorcy Theodora Sixta – dobroczyńcy naszego Miasta, a przy ulicy Sienkiewicza fragment gmachu byłego Gimnazjum i Gminy Żydowskiej, obecnie Wydziały Cywilne i Rodzinny bielskiego Sądu Rejonowego. Wszystkie te budynki w tym zamożnym kwartale żydowskim, były projektu i wykonania żydowskiego budowniczego Karla Korna z przełomu wieków XIX/XX – tak więc były rówieśnikami pierwszego na ziemiach polskich – wraz ze Lwowem, bielskiego tramwaju elektrycznego! Mówiąc zaś o Karlu Kornie: to ten sam, wielce zasłużony dla wspaniałego rozwoju Miasta budowniczy Korn, którego grób na Cmentarzu Żydowskim przy ulicy Cieszyńskiej Nr 92, niedawno został – o wstydzie, zbezczeszczony ręką współczesnego, anonimowego troglodyty…