Tomeczkowi wystarczy zabawa z kaczuszką na schodkach wejściowych do płytkiej części basenu – woda jest tam, to jest blisko dopływu, jednak trochę dla niego za zimna. W głębi widzimy badmintonistów, rozgrywających debla na rozwieszonej przez Pana Penkalę siatce – to jeszcze jedna, kto wie, czy nie ostatnia już Jego nowinka... „Jak w pięknej baśni wszystko szło, i komu to przeszkadzało? –ło? –ło?” – zawodzę za Janem Kaczmarkiem z „Elity”… Zaczęło się prawie niewinnie: przyjeżdżający od dawna autokarem na wypady niedzielne i wspaniale się tu bawiący górnicy ze Śląska, wynajęli wreszcie cały obiekt na swój Ośrodek Wczasowy, cały teren wokół parkanu zabudowano standardowymi domkami campingowymi ze sklejki, no i rozbudowano wiatę na stołówkę. Co prawda nie stawiano przeszkód gościom z zewnątrz wejścia i zażywania kąpieli w basenie oraz opalania się jak dawniej, ale to już nie było to co przedtem, poczuliśmy się tu intruzami. I nie tyle górnicy byli tu winni – jak to Ślązacy: gościnni, weseli, równi, ale trudno się było czuć swobodnie w obcym naraz środowisku, które zmajoryzowało całą przestrzeń publiczną: basen, jego obrzeża i łąkę, boisko i sprzęt zabawowy! Zaczęliśmy tu zaglądać rzadziej, wreszcie zaprzestaliśmy i nawet nie zauważyliśmy, kiedy po kilku czy kilkunastu latach obiekt opuściła kopalnia, zniknął gdzieś Pan Penkala i pojawił się inny gospodarz. Potem naraz zaprzestano napełniać basen wodą – ponoć ze względów sanitarnych i BHP, zwolna mili sąsiedzi ulitowali się nad płytkami okalającymi nieckę basenu, no i wreszcie ze względów bezpieczeństwa go zasypano, a na kompletnie zapuszczonym obiekcie urządzono osiedlową placówkę OSIR, która tu trwa do dzisiaj. Sic transit gloria mundi...

Ograniczę się do zreplikowania widoku miejsca, w którym przed półwieczem tak cudnie funkcjonował prysznic: to tu, gdzie śmietnik na psie odchody! Do spoglądania na popstrzone tło budynkowe – ostatnią pamiątkę po Panu Penkali i Jego czasach, w którym teraz mieszczą się, względnie do niedawna mieściły jakieś punkty usługowe czy inne kanciapy i gdzie stoi nowiutki „Toi Toi”, nikt nas ani nie namówi, ani nie może zmusić: żyjemy przecież w wolnym kraju… Lamenty nostalgika? Nie zaprzeczam, ale może także zapytanie racjonalisty: czy wszystko co dawniej było piękne i pożyteczne, u nas w B-B czeka zagłada?