W drodze powrotnej, opuszczając z żalem pokazany i opisany wcześniej urokliwy las bukowy u stóp Cubernioka, wgłębimy się za chwilę w kolejne strome holwegi, wypełnione nawianym śniegiem. No i co: może znowu się komuś coś nie podoba? Za mało na tym ostatnim zdjęciu gór i dolin? Za „moich” czasów, mieszkający gdzieś na grapie ludziska zwykli mawiać do nas, turystów plecakowych: „I po co panoczku się tak pchacie do góry, kie potem i tak musicie zejść nazad?” Późno – bo późno, ale wziąłem na rozum: „dosyć już zdjęć tych gór” i wracając z tej niedługiej śnieżnej sesji fotograficznej – niemal przed samym schroniskiem na Dębowcu, wykonałem to zdjęcie napotkanej tu, niezwykle wprost malowniczej, urodziwej pary Górali Istebniańskich! Przyznasz przecież Miły Pasjonacie, że rzadko spotkać tak niewymuszony, śliczny uśmiech hożego dziewczęcia, a Ty Droga Pasjonatko – tak urodziwego, rosłego, pełnego naturalnej godności młodzieńca! Całości impresji nie psują nawet te miastowe, choć kolorystycznie dopasowane szaliki – pewnie przywdziane z obawy przeziębienia gardeł – jako że z całą pewnością mamy zaszczyt z artystami regionalnymi. Po zrobieniu tego konterfektu, nie żałuję już tak bardzo, że nie ujrzałem raz jeszcze – choćby bez ukochanych nart, potężnego masywu Skrzycznego i rozświetlonej w słońcu Doliny Brennicy…