Szczęśliwy przypadek sprawił, że na tym pogodnym zdjęciu okolicznościowym widać wreszcie Pomnik Wdzięczności w całej krasie oraz znalazło się pełne rozwiązanie zagadki zadanej Pasjonatom „Beskidii” przy okazji poprzedniego zdjęcia archiwalnego. Kto zatem pierwszy przytoczy ówczesne Bogo- pardon! partyjno-ojczyźniane hasło? Nie zapominajmy: mamy rok 1974 – a więc pełny rozkwit gierkowskiej drugiej Polski, kiedy to Ojczyzna rosła w siłę i ludziom żyło się dostatniej, a obowiązywało skłaniające naród do dumy hasło: „Polak potrafi!” A na zdjęciu, obok wzruszonej Alicji widzimy po raz pierwszy czteroletnią już Grażynkę, asystującą Usi i Tomkowi w ich pierwszokomunijnym święcie oraz gratulantów: Agnieszkę Zembaty i córkę Państwa Klisiów z ulicy Solnej. A o tej Agnieszce choć słów kilka – bo na to zasługuje: żona niedawno zmarłego, znanego i szanowanego mistrza szewskiego Mariana Zembatego z ulicy Cieszyńskiej Nr 54, aktywna członkini Samorządu Mieszkańców, uwielbiana przez wszystkich potrzebujących pomocy Opiekunka Społeczna! Zna sytuację materialną, rodzinną i zdrowotną ludzi starszych i opuszczonych naszego ubogiego Górnego Przedmieścia, stara się o zapomogi, ziemniaki i opał na zimę dla nich, przygotowuje paczki świąteczne, interweniuje w przypadkach patologii społecznej. Święty Człowiek! Po operacji chirurgicznej w listopadzie 1978 przyjechaliśmy z grupą koleżeńską z Komitetu Osiedlowego odwiedzić Ją w „Stalowniku”, tam dowiedzieliśmy się, że operacja się udała, ale Agnieszki nie ma już pomiędzy nami… Wraz z Jej przedwczesnym odejściem – dzielnica nasza poniosła bardzo bolesną stratę… Przyjrzyj Jej się więc jeszcze raz - Czytelniku: tak wygląda dobry, przyzwoity Człowiek!