Proszę wybaczyć jakość zdjęć archiwalnych, zdeterminowaną materiałem wyjściowym, tj. stopklatką z internetowego filmu: „One Survivor Remembers”, do czego inspiracją był artykuł „Moje urocze Bielsko. Wstrząsające wspomnienia bielskiej Żydówki” z witryny www.bielsko.biala.pl.
Przyznaję: gdyby nie tamże wpis p. „majki” − nie znalazłbym tego budynku; niestety z wcześniejszej o kilkadziesiąt lat relacji telewizyjnej nie zapamiętałem nazwiska bohaterki i mimo wrażenia jakie na mnie zrobiła, nie wiedziałem jak szukać, pomógł dopiero niezawodny Internet! Z bardzo osobistej, pozornie beznamiętnej relacji Gerdy Weissmann, przecież rodowitej Bielszczanki, uczennicy Gimnazjum Sióstr Notre Dame, córki Juliusa – futrzarza i Heleny z d. Mückenbrunn, największe wrażenie zrobiła jej konstatacja, że przeżycie swe zawdzięczała trzem osobom: Ojcu, który kiedy ją Niemcy zabierali do obozu pracy przymusowej, zawołał do niej: „Gerda – ubierz buty narciarskie!” – a przecież było to latem, w czerwcu 1942 roku! Potem, kiedy po wielkich przejściach dotarła do ciężkich robót w zakładach włókienniczych na Dolnym Śląsku, kiedy zobaczyła swoją niemiecką nadzorczynię, powiedziała sobie: „To już koniec…”, taki miała odrażający wygląd, a naprawdę okazała się – duszą człowiekiem! To ona nie dopuściła do jej zabrania na zagładę w czasie choroby, jakiej się nabawiła. Wreszcie jej najlepsza przyjaciółka – współwięźniarka Ilse darowała jej zaoszczędzoną kromkę chleba w czasie końcowego, 350-kilometrowego marszu śmierci, mówiąc że jej nie jest potrzebna, aby niedługo potem umrzeć z wycieńczenia…