Śmiało rzec można: „Stok stary jak świat”, służył bielskim amatorom narciarstwa od czasów przedwojennych – kiedy narciarstwo dopiero się rodziło, a Schronisko Beskidenvereinu ściągało tu zwłaszcza letnich i zimowych turystów niemieckojęzycznych, służyło też od pierwszych lat powojennych młodzieży polskiej – po przejęciu schroniska przez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, później Turystyczno-Krajoznawcze PTTK. Jeździło się jednak zwłaszcza na górnych łąkach, pod krzyżem i w „Piekiełku”, rzadziej na prześwitującej przez zagajnik z samosiejek długiej dosyć łące dolnej. Wymagało to bowiem niezłej harówki przy udeptywaniu tego stoku, po to tylko – by w mig zjechać szusem lub płużąc na dół. Samo dostanie się na Dębowiec już stanowiło jakieś wezwanie: zazwyczaj tramwajem do Cygańskiego Lasu i pieszo przez Olszówkę Dolną i Górną; można też było przyjechać na nartach wprost z Bielska – przez Aleksandrowice i Kamienicę, a potem przez cudnie ośnieżone pola dzisiejszej ul. Kolistej…  Aż tu na przełomie lat dwutysięcznych i dwutysięcznych dziesiątych zapadła decyzja stworzenia tu (na bazie subwencji europejskich!) nowoczesnego ośrodka turystyczno-rekreacyjnego. Zaczęto od dojazdu – ul. Karbową (z której zrobino to zdjęcie!) i Kolistą łączącymi Kamienicę z Olszówką Górną u stóp Dębowca.