Na tym pogodnym w wyrazie zdjęciu portierni BFOD „Befado”, którą przez dwadzieścia lat niemal codziennie mijałem w drodze na swoje stanowisko pracy, tego wczesnego popołudnia widzimy – zapewne w drodze do domu po pracy, starszą, niewysoką panią w objęciach znanej nam już koleżanki Hildzi Warchoł-Kenig; przygląda się im umundurowany strażak – jeśli dobrze pamiętam Pan Pszczółka. I tej starszej, najzupełniej nieznanej szerszej publiczności Pani, spoglądającej sceptycznie, spod oka na fotografa, dedykuje to zdjęcie! Jest to podpora Działu Pracy i Płacy Rozalia Pukowska, uwięziona w październiku 1942 roku wraz z córką Charlottą i synem Jerzym przez bielskie Gestapo i po krótkim pobycie w lochach na Matejki, wywieziona wraz z nimi do Polizei-Ersatz-Gefängnis Myslowitz, skąd do KL Auschwitz I. Stammlager, tam na jej rękach w 1943 roku zmarła na dyzenterię Charlotta… W obecności zaś syna Jerzego, zmarł w styczniu 1943 roku, jeszcze w Mysłowicach, na tyfus, mąż Rozalii – Czesław, członek Związku Walki Zbrojnej u Kapitana WP Boryczki, za którego działalność podziemną Niemcy zastosowali tę okrutną, rodzinną odpowiedzialność zbiorową… Z tej gorzko doświadczonej Rodziny, tylko Jej i synowi Jerzemu, który zaliczył jeszcze Kommando Zewnętrzne KL Ravensbrück, udało się przeżyć i powrócić do Bielska. Panią Rozalię zapamiętałem jako osobę właściwie pogodną, określającą nas niedorostków „parasolami”, ale wyciszoną i zawsze jakby z rezerwą, która nigdy w pracy nie mówiła ani o Obozie, ani o swoich przeżyciach. Prawdy o sobie nie udało się Jej jednak ukryć, bo w lecie widoczny był wytatuowany na Jej lewym przedramieniu numer obozowy… Dowiedziawszy się powyższego w czasie przypadkowej rozmowy, a później i wywiadu od Pana Jerzego, współczłonka Koła Grodzkiego PTTK, przekazuję ledwo zarysowane sylwetki tych Wielkich Ludzi, po latach – potomnym, jako przykład niedeklaratywnego, prawdziwego patriotyzmu polskich Bielszczan.